Σε πολλούς μπορεί να φαίνεται παράξενος ο τίτλος του σημερινού άρθρου, ειδικά από την στιγμή που ο Τζο Μπάιντεν είναι και με την βούλα ο νέος ένοικος του λεγόμενου Οβάλ γραφείου του Λευκού Οίκου. Σε άλλους πάλι μπορεί να φαίνεται μέχρι και εκτός θέματος, αν δούμε ψυχρά τα σχεδόν τελικά αποτελέσματα με την διαφορά στις ψήφους μεταξύ του νέου Προέδρου και του Ντόναλντ Τραμπ να ακουμπά, για άλλους ίσως και να ξεπερνά, τα 4 εκατομμύρια ψήφους. Η αλήθεια όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Πάμε να δούμε λίγο πιο σφαιρικά τα δεδομένα της εκλογικής διαδικασίας πριν πάμε στο παρελθόν και ακουμπήσουμε την απόφαση των Δημοκρατικών να δώσουν το χρίσμα του υποψηφίου στον μεγάλης ηλικίας πρώην Αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν, γεγονός που ουσιαστικά αφορά και ο σημερινός τίτλος.

Σε πολλούς μπορεί να φαίνεται παράξενος ο τίτλος του σημερινού άρθρου, ειδικά από την στιγμή που ο Τζο Μπάιντεν είναι και με την βούλα ο νέος ένοικος του λεγόμενου Οβάλ γραφείου του Λευκού Οίκου. Σε άλλους πάλι μπορεί να φαίνεται μέχρι και εκτός θέματος, αν δούμε ψυχρά τα σχεδόν τελικά αποτελέσματα με την διαφορά στις ψήφους μεταξύ του νέου Προέδρου και του Ντόναλντ Τραμπ να ακουμπά, για άλλους ίσως και να ξεπερνά, τα 4 εκατομμύρια ψήφους. Η αλήθεια όμως δεν είναι ακριβώς έτσι.

Πάμε να δούμε λίγο πιο σφαιρικά τα δεδομένα της εκλογικής διαδικασίας πριν πάμε στο παρελθόν και ακουμπήσουμε την απόφαση των Δημοκρατικών να δώσουν το χρίσμα του υποψηφίου στον μεγάλης ηλικίας πρώην Αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν, γεγονός που ουσιαστικά αφορά και ο σημερινός τίτλος.

Πάμε, λοιπόν, στις εκλογές. Πρώτον ο Τραμπ δεν έπαθε την πανωλεθρία που αφενός οι δημοσκοπήσεις και αφετέρου πολλοί ειδικοί και μη προεξοφλούσαν. Δεύτερον φάνηκε, νομίζω ξεκάθαρα, ότι ο υποψήφιος των Δημοκρατικών δεν έπεισε τις πλατιές μάζες των Αμερικανών ψηφοφόρων ότι αποτελεί την καλύτερη λύση.

Τρίτον ακόμα και μειονότητες ή πιο σωστά πληθυσμιακές ομάδες, που είτε τέθηκαν στο περιθώριο, είτε αντιμετώπισαν βίαιες συμπεριφορές από την κυβερνητική πολιτική και εξουσία, όχι μόνο δεν στήριξαν μαζικά Μπάιντεν, αλλά αντίθετα αρκετοί πήγαν και με την απέναντι πλευρά.

Πρακτικά, δηλαδή, οι Ρεπουμπλικάνοι πήγαν πολύ καλύτερα απ’ ότι περίμεναν με βάση το ρεύμα της εποχής, με βάση την ζοφερή πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει στις Η.Π.Α η πανδημία του κορονοϊού και κυρίως με βάση την ιδιοσυγκρασία και την εκτός ορίων πολλές φορές συμπεριφορά του απερχόμενου Προέδρου και υποψηφίου τους. Με τα δικαστικά ζητήματα που το επιτελείο του Τραμπ, από την στιγμή που έγινε ξεκάθαρο ότι χάνεται η περίπτωση επανεκλογής, εγείρει και θέλει να πάει μέχρι τέλους από επιλογή δεν θα ασχοληθώ. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία, αφού θεωρώ ότι οι φωνές αυτές γίνονται περισσότερο για το “θεαθήναι” και λιγότερο για την ουσία.

Οι Η.Π.Α είναι μια Δημοκρατία με ισχυρά θεμέλια και δεν υπάρχει περίπτωση να μπουν σε μια άνευ λόγου και ουσίας περιπέτεια και να θέσουν σε κίνδυνο την κοινωνική τους συνοχή, ακόμα περαιτέρω θα πρόσθετα εγώ, το εκλογικό τους σύστημα και την διάρθρωση του πολιτεύματος τους.

Φεύγουμε τώρα από τις εκλογές και πάμε στον πυρήνα του σημερινού τίτλου. Πιάνουμε την ιστορία πριν την εμφάνιση της πανδημίας στην ζωή μας, πριν δηλαδή από το ξεκίνημα της εκλογικής φετινής χρονιάς. Πριν ενσκήψει ο ιός ο Τραμπ έμοιαζε να παίζει μπάλα μόνος του. Η οικονομία ήταν στα πάνω της, οι δικές του επιθετικές πολιτικές για όλα τα προϊόντα που δεν παράγονται στην χώρα, παντού αυξημένοι δασμοί και μεγάλη γενικότερα φορολογία, είχαν αποδώσει και ο μέσος Αμερικανός θεωρούσε ότι είχε βρει έναν Πρόεδρο που υπερασπίζεται την Αμερική κόντρα σε όλους και σε όλα.

Για τον μέσο Αμερικανό πολίτη, που σε αρκετές περιπτώσεις στερείται βασικών γνώσεων, η εξωτερική πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις των Η.Π.Α είναι ψιλά γράμματα. Ακόμα και η έξαρση της αστυνομικής βίας δεν ήταν ικανή να αποτρέψει μια δεύτερη θητεία για τον μεγιστάνα που αποφάσισε πριν από πέντε χρόνια να διεκδικήσει και εν τέλει να κερδίσει την Προεδρία. Η εικόνα αυτή είχε κάνει τους Δημοκρατικούς να βλέπουν την πιθανότητα της νέας ήττας να πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Με βάση όλα τα παραπάνω το κόμμα πήγε στην επιλογή του Τζο Μπάιντεν.

Επέλεξε, δηλαδή, να πάει σε μια υποψηφιότητα που θα οδηγούσε την παράταξη σε μια “γλυκιά” ήττα με την έννοια πως δεν θα “καιγόταν” ένα νέο και σχετικά άφθαρτο πρόσωπο, αλλά ένας γηραιός και ουσιαστικά παλαίμαχος πολιτικός όπως ο πρώην Αντιπρόεδρος του Μπαράκ Ομπάμα. Η κατάσταση άλλαξε με την έλευση της πανδημίας, αλλά πλέον ήταν αργά για να διαφοροποιηθεί το πλάνο. Για να δέσουν καλύτερα την επόμενη μέρα έβαλαν στην θέση του Αντιπροέδρου μια γυναίκα δυναμική και ικανή ακόμα και να ηγηθεί είτε άμεσα είτε έμμεσα μιας υπερδύναμης, όπως είναι οι Η.Π.Α. Ο λόγος για την Καμάλα Χάρις παιδί μεταναστών, έλκει την καταγωγή από την Ινδία και την Τζαμάικα, που έγινε πια μετά την νίκη στις εκλογές η πρώτη Αφροαμερικανή Αντιπρόεδρος στην ιστορία της χώρας.

Κλείνουμε με το τι μέλλει γενέσθαι. Η εκλογή Μπάιντεν είναι δεδομένο πως θα διαφοροποιήσει αρκετά και σίγουρα θα βελτιώσει τις σχέσεις των Η.Π.Α με αρκετές χώρες. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί ηγέτες, κυρίως από την Ευρώπη, έσπευσαν να συγχαρούν τον νέο Πρόεδρο ελπίζοντας άμεσα σε αλλαγή πλεύσης στην εξωτερική πολιτική της Αμερικής. Οι τεταμένες σχέσεις με την Γερμανία, ηγέτιδα δύναμη στην Ευρωζώνη και χώρα στην οποία οι Αμερικανοί διαθέτουν την μεγαλύτερη στρατιωτική τους βάση εκτός χώρας, θα μπουν σε μια νέα εποχή συνεργασίας διώχνοντας το κλίμα πόλωσης που υπήρξε το προηγούμενο διάστημα.

Αντίθετα δύσκολα θα βρεθούν πιο κοντά οι Η.Π.Α με την παραδοσιακή τους σύμμαχο στην Γηραιά Ήπειρο, για την Μεγάλη Βρετανία ο λόγος, αφού ο νέος Πρόεδρος είναι της ίδιας φιλοσοφίας με τον Μπαράκ Ομπάμα και πολέμιος της επιλογής του Brexit.

Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και με έναν ακόμα παραδοσιακό σύμμαχο τους, το Ισραήλ. Δεν τυχαίο άλλωστε πως ο Νετανιάχου δεν έχει κάνει ακόμα έστω και το εθιμοτυπικό τηλεφώνημα για τα συγχαρητήρια. Σε ότι έχει να κάνει με την δική μας χώρα, σίγουρα ο Τζο Μπάιντεν είναι πιο κοντά στις δικές μας θέσεις και απόψεις για τα ζητήματα στην Ανατολική Μεσόγειο απ’ ότι ο προκάτοχος του και φίλος του Ερντογάν, Ντόναλντ Τραμπ, μπορεί να μην του αρέσει ο τρόπος που η Τουρκία ενεργεί σε Συρία, Λιβύη και με τους Κούρδους γενικά, όμως μην περιμένετε τρομερές διαφορές. Τα συμφέροντα που έχουν στην περιοχή οι Αμερικανοί είναι πάνω από οτιδήποτε άλλο και αυτά επιτάσσουν τη σύμπλεση και τις καλές σχέσεις και με τους δύο, Έλληνες και Τούρκους.

Συμπερασματικά επομένως θα μπορούσε να πει κανείς πως η αλλαγή στον Λευκό Οίκο οφείλεται εν πολλοίς στην τεράστια υγειονομική κρίση που προκάλεσε η πανδημία και στον αστείο και ταυτόχρονα επικίνδυνο τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε ο Ντόναλντ Τραμπ την κρίση αυτή.