Ο Χρήστος Σούτος γράφει για το αποτέλεσμα που πήρε η Εθνική ομάδα στην έδρα της Ισπανίας, και το τι πρέπει να κάνει στην συνέχεια.
Το χθεσινό ισόπαλο αποτέλεσμα στην Γρανάδα συνιστά, πέρα από μια μεγάλη έκπληξη, ένα εξαιρετικό ξεκίνημα στον δρόμο για το Μουντιάλ του Κατάρ. Η Εθνική μας ομάδα πέτυχε κάτι, που πριν την έναρξη του ματς φάνταζε για τους περισσότερους αδύνατο. Υποχρέωσε την Ισπανία, το μεγάλο φαβορί του ομίλου μας, σε ισοπαλία μπαίνοντας με το δεξί σε μια προκριματική φάση που αναζητούμε την επιστροφή στις μεγάλες διοργανώσεις. Το ποσό σπουδαίο επίτευγμα είναι το χθεσινό, γίνεται εύκολα αντιληπτό αν κοιτάξει κανείς τους αριθμούς των Ιβήρων σε αγώνες προκριματικών φάσεων, είτε αυτοί αφορούν Παγκόσμια Κύπελλα είτε αφορούν Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Στις τελευταίες 43 αναμετρήσεις εντός έδρας οι Ισπανοί έχουν ρεκόρ 38 νίκες και μόλις 5 ισοπαλίες. Για να βρει κανείς ήττα τους πρέπει να πάει στο 2003, όταν η ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ τους νίκησε με 1-0 χάρη στο γκολ του Στέλιου Γιαννακοπουλου στο δρόμο για το έπος του Euro 2004.
Αρκετά,όμως, με το παρελθόν. Πάμε να δούμε το σήμερα. Η Εθνική έκανε ένα εξαιρετικό πρώτο βήμα για την συνέχεια της στο γκρουπ. Για να έχει αξία πάντως ο βαθμός, θα πρέπει να συνδυαστεί με τα αυτονόητα που λέμε και στον τίτλο του άρθρου. Ποια είναι αυτά; Νίκες μέσα και έξω με Γεωργία και Κόσοβο για αρχή και μετά βλέπουμε. Σε περίπτωση που την προσεχή Τετάρτη στην Τούμπα δεν πάρουμε τους τρεις βαθμούς κόντρα στους σκληροτράχηλους Γεωργιανούς θα έχουμε πετάξει στα σκουπίδια την χθεσινή επιτυχία. Ο όμιλος μας δίνει την δυνατότητα να ελπίζουμε για την δεύτερη θέση, που οδηγεί στα μπαράζ, αφού η Σουηδία δεν αποτελεί και ανυπέρβλητο εμπόδιο. Το σημαντικό είναι να είμαστε εμείς καλά, να γίνουμε ξανά ομάδα και να παλέψουμε.
Το αγωνιστικό κομμάτι δεν επιδέχεται και τεράστιας ανάλυσης. Ο Ολλανδός προπονητής μας γνωρίζοντας τι έχει να αντιμετωπίσει, άφησε την μπάλα στους γηπεδούχους, μεταξύ μας τι άλλο θα μπορούσε να κανει, έκλεισε τους διαδρόμους προς την εστία μας και ευελπιστούσε να βρει την μια φάση για να κάνει την ζημιά. Το πρώτο ημίχρονο δεν πήγε καθόλου καλά. Μπορεί να μην δεχθήκαμε σωρεία φάσεων, αλλά φάγαμε το γκολ και δεν κρατούσαμε καθόλου μπάλα. Στην ανάπαυλα οι αλλαγές του Φαν Σιπ βοήθησαν πολύ, αφού οι Σιώπης και Τζόλης ήταν καλύτεροι από τον Μανταλο και τον Λημνιο, ενώ και η είσοδος του Φόρτουνη λίγο αργότερα αποσυμφόρησε κάπως την πίεση.
Το γκολ ήρθε από πέναλτι και μετά η αλήθεια είναι πως αν και οι γηπεδούχοι είχαν την κατοχή, κλασική ευκαιρία δεν έβγαλαν. Το χθεσινό παιχνίδι μπορεί να βοηθήσει γενικά τον οργανισμό Εθνική ομάδα. Το κλίμα μέσα στα αποδυτήρια φαίνεται να στρώνει αρκετά, τα παιδιά γουστάρουν που παίζουν για το εθνόσημο και προσπαθούν για το καλύτερο. Αυτό είναι και το ζητούμενο άλλωστε. Καλό το ταλέντο, καλή η ποιότητα, αλλά αν δεν συνδυάζεται με χαρακτήρα και νοοτροπία δεν πας πουθενά. Η Εθνική ομάδα δεν έχει ανάγκη από παίκτες- παράγοντες όσο μεγάλοι και αν είναι. Έχει ανάγκη από παίκτες στρατιώτες και παιδιά που είναι διατεθειμένα να βαλουν το εγώ τους κάτω από το εμείς. Έχει ανάγκη όμως και από παράγοντες που θα σέβονται τις προσωπικότητες των παικτών και δεν θα πράττουν ανάλογα με τον δικό τους μικροεγωισμό. Μπράβο στα παιδιά και τον κόουτς, αλλά τα δύσκολα και οι προκλήσεις είναι μπροστά τους.