Μια ΑΕΚ που όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει τα αγωνιστικά της προβλήματα, αλλά αρχίσει να μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην ζώνη του ποδοσφαιρικού λυκόφωτος, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για το που μπορεί να φτάσει. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Η ΑΕΚ σε δυο ματς για το κύπελλο απέναντι στον Βόλο, δέχθηκε συνολικά τρία γκολ. Πρόβλημα. Στα τρία παιχνίδια που έχει παίξει φέτος η ΑΕΚ απέναντι στον Βόλο, έχει δεχθεί συνολικά πέντε γκολ. Πρόβλημα. Από τις 20 Γενάρη και το ματς με τον Απόλλωνα στο ΟΑΚΑ, μέχρι και σήμερα 4 Μάρτη, η ΑΕΚ έχει κρατήσει το μηδέν μόνο σ’ ένα ματς. Εκείνο με τον ΟΦΗ. Στα υπόλοιπα οκτώ, έχει δεχθεί σ’ όλα γκολ. Πρόβλημα. Και τις τελευταίες 30 μέρες, η ΑΕΚ έχει χάσει ματς από τον Απόλλωνα, από τον ΠΑΣ, από τον Άρη και από τον Βόλο. Επίσης πρόβλημα.

Με βάση λοιπόν αυτή την εικόνα που περιέγραψα παραπάνω, θεωρητικά δεν είναι διόλου περίεργο το γεγονός πως η ΑΕΚ προκρίθηκε στην τετράδα του κυπέλλου, γλιτώνοντας από του χάρου τα δόντια στο ματς του Πανθεσσαλικού. Ούτε καν το γεγονός πως ο Βόλος έδειχνε στο γήπεδο πολύ πιο θαρραλέος σε σχέση με την ΑΕΚ, η οποία ήταν ηλίου φαεινότερο πως και αυτό το παιχνίδι, όπως και το ντέρμπι της προηγούμενης Κυριακής στην Λεωφόρο, το φοβήθηκε. Και το ανησυχητικό δεν είναι καν το γεγονός πως δέχθηκε ένα γκολ από το πουθενά και η αντίδραση της ήταν μόνο μια φάση.

Το πραγματικά ανησυχητικό, είναι το γεγονός πως η ΑΕΚ μέσα σ’ αυτή την προβληματική εικόνα του τελευταίου 1,5 μήνα, έχει αρχίσει να χάνει όλο και πιο πολύ, την ποδοσφαιρική της λογική. Τα πρώτα σημάδια είχαν φανεί στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ. Όμως στο παιχνίδι στο Πανθεσσαλικό, το πράγμα φώναζε. Από τον τρόπο με τον οποίο η ΑΕΚ κατέβηκε να παίξει το ματς, μέχρι τον τρόπο που το διαχειρίστηκε, πήγε κόντρα σε κάθε ποδοσφαιρική λογική και μάλιστα με όρτσα τα πανιά.

Τα παίρνουμε με την σειρά. Ο Χιμένεθ αποφάσισε να πάει στον Βόλο ξανά με σχηματισμό 4-3-3, που ήταν η πετυχημένη του συνταγή, στον καλό Γενάρη της ΑΕΚ που μοιάζει πλέον τόσο μακρινός. Λογική ως σκέψη, παρά το γεγονός πως ο Σιμάνσκι ήταν φορτωμένος με κούραση και στα κόκκινα και μακάρι το σφίξιμο που ένιωσε κάποια στιγμή, να είναι μόνο σφίξιμο. Η παραβίαση της λογικής, ξεκινάει με την επιλογή των δυο εξτρέμ που ξεκίνησαν το ματς.

Αριστερά στην επίθεση έπαιξε ο Μάνταλος, που έχουμε εμπεδώσει και με τους πλέον επώδυνους τρόπους σε προηγούμενα ματς, πως κάθε φορά που πάει στα άκρα, εξαφανίζεται από προσώπου παιχνιδιού. Όπως και έγινε και τώρα, εξ ου και ο Χιμένεθ τον έκανε αλλαγή πρώτο – πρώτο στο δεύτερο ημίχρονο. Και δεξιά στην επίθεση, ξεκίνησε ο Λιβάι, ο οποίος είναι φορτωμένος με συνεχόμενα και γεμάτα ένταση 90άλεπτα και αποδεδειγμένα είναι στα «κόκκινα» ως προς τις αντοχές του.

Αυτές οι επιλογές για τα δυο άκρα έγιναν, παρόλο που ήταν ετοιμοπόλεμοι και ξεκούραστοι και ο Τάνκοβιτς και ο Αλμπάνης. Ο Σουηδός είχε παίξει μεν στο ντέρμπι της Κυριακής αλλά είχε αντικατασταθεί στο 67’ και ο Αλμπάνης τελευταία φορά που πάτησε γήπεδο, ήταν στο 20 Φλεβάρη ως αλλαγή στο ματς με τον Αστέρα. Το παράλογο του πράγματος είναι πολύ προφανές. Τόσο προφανές που κάποιος θα περίμενε πως θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα άλλαζε στο δεύτερο ημίχρονο.

Αντί όμως για να επανέλθει η ποδοσφαιρική λογική, η ΑΕΚ βυθίστηκε ακόμα πιο βαθιά στο ποδοσφαιρικό παράλογο. Η πρώτη αλλαγή ήταν ο Χριστόπουλος, στην θέση του Μάνταλου. Ο Χριστόπουλος είναι ένα παιδί που μέχρι τώρα έχει πάρει λίγα αγωνιστικά λεπτά με τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο και τα λεπτά των καθυστερήσεων στο ντέρμπι της Λεωφόρου. Και επίσης η θέση του, είναι σέντερ φορ. Και ο Χιμένεθ τον επέλεξε, αντί του Τάνκοβιτς ή του Αλμπάνη, για να αντικαταστήσει τον Μάνταλο στα άκρα της επίθεσης.

Όσο για τις επόμενες δυο αλλαγές, που ήταν και οι τελευταίες κινήσεις από τον πάγκο, η μια ήταν ο Μαχαίρας και η δεύτερη ο Χνιντ για να παίξει στα… χαφ. Για όσους το έχουν λησμονήσει, ο Χνιντ είναι κεντρικός αμυντικός, που διαπιστωμένα όσες φορές έχει χρησιμοποιηθεί, δεν είναι επιπέδου ΑΕΚ. Εδώ και περίπου 20 μέρες, ο Χιμένεθ δουλεύει μαζί του στα Σπάτα, για να τον προετοιμάσει για το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να τον δοκιμάσει στα χαφ. Η… στιγμή αυτή, ήρθε σε ματς που κρινόταν η πρόκριση στα ημιτελικά του κυπέλλου. Με τον Χνιντ μέσα σε εννέα λεπτά συμμετοχής, να προλαβαίνει να παίρνει δυο κίτρινες κάρτες.

Μέσα σ’ όλο αυτό και απ’ όλο αυτό, η ΑΕΚ πήρε τελικά το εισιτήριο για την τετράδα του κυπέλλου. Παίζοντας με την φωτιά χωρίς να καεί και κακοποιώντας την ποδοσφαιρική λογική, χωρίς να τιμωρηθεί. Ποιος μπορεί στην ΑΕΚ να πανηγυρίσει; Ουδείς. Όχι διότι η πρόκριση ήρθε με τρόπο ζόρικο απέναντι στον Βόλο. Ποδόσφαιρο και μπάλα είναι, αυτά μπορεί να συμβούν. Όμως μια ΑΕΚ που όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει τα αγωνιστικά της προβλήματα, αλλά αρχίσει να μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην ζώνη του ποδοσφαιρικού λυκόφωτος, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για το που μπορεί να φτάσει.

Βεβαίως η ΑΕΚ μέσα σ’ όλα αυτά, κράτησε ζωντανές τις ελπίδες της να διεκδικήσει έναν τίτλο, σε μια τόσο αλλοπρόσαλλη και κακή σεζόν. Αλλά για να τις κρατήσει μέχρι τέλους, πλέον δεν αρκεί ούτε να επιστρέψουν οι πολλοί τραυματίες, ούτε μόνο να βρει τρόπους να μην δέχεται αστεία γκολ. Θα πρέπει να σταματήσει να ολισθαίνει με ταχύτητα σε παράλογες ποδοσφαιρικές επιλογές. Δεν είναι λογικό να «καεί» ο ποιοτικός Τάνκοβιτς, δεν είναι λογικό να εξαφανιστεί ο Αλμπάνης που ανανέωσε πριν δυο μήνες, δεν είναι λογικό να εμφανίζονται ως λύσεις παίκτες που είτε δεν είναι έτοιμοι ακόμα, είτε δεν μπορούν καθόλου να βοηθήσουν. Θα πρέπει ο Χιμένεθ να βρει ξανά καθαρό μυαλό και διαχείριση που να ανοίγει και όχι να κλείνει το ροτέισον. Που να αξιοποιεί και όχι να «καίει» ποδοσφαιριστές. Διαφορετικά η ευκαιρία που πήρε στο κύπελλο, θα είναι πολύ… ευκαιριακή και η ιστορία Ευρώπη στα πλέι οφ, εξόχως ζόρικη.