Μέσα στα αποκαΐδια όμως της καταστροφής και της φωτιάς, αναδείχθηκε μια άλλη Ελλάδα. Που δεν έχει την προβολή και την λεζάντα αλλά είναι η δύναμή μας. Γράφει ο Σωτήρης Γεωργίου.

Οι καταστροφικές πυρκαγιές και ειδικά αυτή της Β.Εύβοιας με την απόλυτη καταστροφή απ άκρου σε άκρου στο όμορφο νησί και στο βόρειο κομμάτι του ,αλλά και τα εκατοντάδες καμένα σπίτια και άρα περιουσίες και καθημερινότητα εκεί ,στην Βαρυπόμπη και την Β.Αττική και στην Ηλεία, τη Μάνη αλλά και σε όλη την χώρα που βρέθηκε στο έλεος των φωτιών, έφεραν την απόλυτη θλίψη. Την απόλυτη θλίψη για κάθε σοβαρο άνθρωπο που δεν χαίρεται να καταστρέφεται ο διπλανός του. Για τον κάθε πολίτη που σέβεται την κοινωνία που ζει. Μέσα στα αποκαΐδια όμως της καταστροφής και της φωτιάς, αναδείχθηκε μια άλλη Ελλάδα. Που δεν έχει την προβολή και την λεζάντα αλλά είναι η δύναμή μας. Σήμερα στην εποχή της μόστρας και της λεζάντας, ο κάθε άγνωστος και η κάθε άγνωστη γίνεται σταρ και βγάζει χιλιάδες ευρώ επειδή ποστάρει σέξυ ή πρόστυχες φωτό ή ραπάρει υβρίζοντας ή πολλά ακόμα… Εκατομμύρια οι φόλουερς και από κάτω η αβάντα με τα σχόλια. Κοινωνική προσφορά μηδέν και σε πολλά τραγούδια ακούς να μειώνεται η γυναίκα, να κοροϊδεύουν τον απλό εργαζόμενο και κάποιες και κάποιοι ινφλουέσερ του “φάτε μάτια ψάρια” να καυλαντίζουν και τον απλό …λαουτζίκο και να τον επικρίνουν κιόλας! Εσείς όπως είπα και σε περασμένα ποστ όμως επιλέγετε τα ινδαλματά σας,τα προτυπά σας,το μέλλον σας.

Οι καταστροφικές πυρκαγιές ανέδειξαν όμως και την Ελλάδα που αγωνίζεται για το αύριο της πατρίδας,για την κοινωνία,για τον διπλανό. Και την Ελλάδα που θέλουμε να έχει τέτοια μέλη στην κοινωνία της και άρα υπάρχει ελπίδα. Είδαμε τους ήρωες των 800 ευρώ πυροσβέστες, χειριστές εναερίων μέσων,εθελοντές,αστυνομικούς και πολλούς ακόμα να τραυματίζονται και να απειλείται η ζωή τους για να σώσουν ζωές. Για να σώσουν ακόμα και τα ζωάκια που έδειχναν χαμένα μέσα στην κόλαση του Δάντη…. Αυτοθυσία,αγάπη για το περιβάλλον,για την κοινωνία,για τον πολίτη,για το ζωάκι. Εμπρακτη ,όχι του φαίνεσθαι. Όχι όπως κάνουν κάποιες που αγοράζουν χάι σκυλάκι για να ποστάρουν και να δείξουν και στις διακοπές τους και τις κραιπάλες τους ,το έχουν ξεχασμένο να πεινάει.. Μια Ελλάδα που ο 38χρονος οικογενειάρχης Βασίλης έχασε την ζωή του στην μάχη να προσφέρει εθελοντικά βοήθεια στους πληγέντες. Ο Βασίλης που είχε και οικογένεια και εξαίρετη εργασία. Δεν ήταν τυχαίος δηλ και θα μπορούσε κάλλιστα να αράξει στον καναπέ του και να βλέπει τις προσπάθειες των ειδικών…Οχι όμως. Ενοιωσε την ανάγκη να βοηθήσει όποιον μπορεί.

Εθελοντισμός. Μεγάλη κουβέντα. Για λίγους. Ή και για πολλούς που απλά δεν περιμέναμε. Θαυμάσαμε τον Νίκο τον Παππά, τον παρεξηγημένο από πολλούς άσο του μπάσκετ,να αγκομαχά μέσα στην λαίλαπα για να βοηθήσει. Δεν μου προξένησε εντύπωση γιατί τον ξέρω καλά τον Νικόλα. Οπως και τα αλλα παιδιά του μπάσκετ (και του αθλητισμού γενικότερα)που έτρεξαν να προσφέρουν και στην μάχη και μετά στην ενίσχυση. Ακόμα πολλά από τα νεαρά παλικάρια που κάποιοι τα κράζουν ακομα και ως αποβράσματα ήταν όμως εκεί. Στην μάχη,όχι στον καναπέ αυτών που τους κακοχαρακτηρίζουν. Είδαμε παιδιά ντελίβερι να τρέχουν να δώσουν νερά στους πυροσβέστες με δικά τους έξοδα μάλιστα. Και είδαμε και μια τεράστια κοινωνική προσφορά . Επιχειρηματίες νεαροί όπως ο Δημήτρης Φιντιρίκος ,όπως ο Σάκης Ντάντουλας(σ.σ αναφέρομαι σε παραδείγματα ατόμων που τυγχάνει να γνωρίζω ειδικά από τον χώρο της εστίασης και όχι μόνο) ,ο πατρινός Αλέξανδρος Καλλέργης που ανέβηκε στην μάχη με τα μηχανήματα έργου που διαθέτει με δική του πρωτοβουλία,ο Θοδωρής και ο Παναγιώτης(“Πιπινιός”) που άφησαν το μαγαζί τους για να ετοιμάζουν μερίδες φαγητού για τους μαχόμενους την πυρκαγιά (σ.σ και πάρα πολλοί ακόμα ασφαλώς που δεν γνωρίζω προσωπικά ή δεν έτυχε να δω τι έκαναν στην μάχη ενώ θα μπορούσαν να ήταν αραχτοί και γι αυτό και τα αναφέρω σαν χαρακτηριστικό),όλοι αυτοί μάλιστα που θα μπορούσαν να …καυλαντίζουν αυτή την εποχή ,τραγουδιστές,άνθρωποι της σόου μπιζ,του αθλητισμού,απλοί πολίτες,φτωχοί συνανθρωποί μας,έδειξαν ότι υπάρχει Ελλάδα.

Στην επόμενη μέρα της καταστροφής που είναι ακόμα χειρότερη καθώς όταν καεί το σπίτι σου δεν έχει καν εσώρουχο να φορέσεις και νεράκι να πιεις,οι άνθρωποι αυτοί που τα έχασαν όλα,είδαν μετά το πύρινο ποτάμι της καταστροφής,ένα ανθρώπινο ακόμα μεγαλύτερο ποτάμι βοηθείας και αρωγής. Μια εικόνα μιας κοινωνίας που δεν θέλει να καει το σπίτι του διπλανού αλλά να συνδράμει. Οπως τις παλιές καλές εποχές που όλο το χωριό βοηθούσε στην κατασκευή του σπιτιού ενός συμπολίτη τους. Τόνοι από βοήθεια όλων των ειδών,με μεράκι και κόπο μέσα στον καύσωνα,βρέθηκε από την προσφορά μιας μεγάλης Ελλάδας,συγκεντρώθηκε,οργανώθηκε και στάλθηκε στην Εύβοια και όχι μόνο. Ακόμα και τροφές για τα ζωάκια συγκεντρώθηκαν. Μια άλλη Ελλάδα που την είχαμε ξεχάσει. Που νομίζαμε ότι πλέον δεν υπάρχει. Απλά δεν έπεφταν τα φώτα της προβολής πάνω της. Μια Ελλάδα με τα παλιά μας κλασικά διαχρονικά ιδανικά και αξίες για τον άνθρωπο,για την κοινωνία,που νομίζαμε ότι χάθηκε στην εξέλιξη και την κατάπτωση του πνεύματος παγκοσμίως σήμερα. Οχι. Υπάρχει. Δεν φαινόταν,δεν έβγαινε μπροστά. Τώρα βγήκε. Και πρέπει αυτή την Ελλάδα να στηρίξουμε,να αγκαλιάσουμε,να προβάλλουμε. Οχι την Ελλάδα της λεζάντας,της μόστρας,της ξεπέτας,της κατάπτωσης του πνεύματος,της ύλης,της ηδονής,του σεξ,του να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Να απομονώσουμε όλους αυτούς και να αναδείξουμε μέσα από τις στάχτες κυριολεκτικά και πνευματικά,τις διαχρονικές αξίες της πατρίδας μας που την έκαναν κοιτίδα του πολιτισμού! Χρόνια πολλά,η Παναγιά μαζί μας!